"ไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรอีก ไม่ต้องคิด ไม่ต้องห่วง หรือทุกข์"
"ไม่ใช่ว่าทุกอย่างกลายเป็นความว่างเปล่า แต่เป็นเรา ที่จะสลายเป็นเถ้าฝุ่น"
"ไม่มีใครที่จากไป มีเพียงเรา ที่สูญจากการคงอยู่"
- พ่อมดผู้เป็นที่รัก แม่มดผู้เป็นแกะดำ สหาย เวทย์มนตร์คาถา และ ความตาย -
แม้โลกของฉันการใช้เวทย์มนตร์จะเป็นเรื่องทั่วไป แต่พ่อมดแม่มดก็มีบางสิ่งที่ไม่ควรจะไปข้องเกี่ยว
เราไม่ควรฝืนธรรมชาติ การฟื้นคืนชีพคนตาย เป็นสิ่งต้องห้าม
ร่างของทุกคนเริ่มล้มลง ครวญคราง กรีดร้อง ฉันจ้องมองพวกเขาด้วยตัวสั่นเทิ้ม
"ให้ฉันตายไปพร้อมกับพวกเธอเถอะ"
"ฮาจิรักเธอ เราจะปล่อยให้เธอตายได้ยังไงเล่า"
พอฉันตื่นขึ้นอีกครั้ง เวลาก็ได้ถอยหลัง กลับไปสู่คืนแรกหลังจากการตายของ เขา ผู้เป็นที่รัก
ฉันลืมเรื่องราวของฮาจิไปจนหมดตั้งแต่วันแรกที่ฟื้น จนวันที่เวทย์มนตร์ตีกลับจึงรู้ถึงสาเหตุ
ฮาจิไม่ได้ตายเพราะฆ่าตัวตาย เขาตาย เพราะเลือกใช้เวทย์ที่เขาคิดค้นขึ้นเอง 'สูญสิ้นจากการคงอยู่'
และเพราะอย่างนั้น ฉันที่เป็นจุดด่างพร้อยของพ่อมดแม่มด จึงเลือกเวทย์ 'คลายคำสาป' เป็นเวทย์ติดตัว
เพราะสูญสิ้นจากการคงอยู่ พวกเขา ถึงสิ้นหวัง
เพราะสูญสิ้นจากการคงอยู่ พวกเขา ถึงพึ่งพิงศาสตร์มืด
เพราะ ไม่อยากให้การคงอยู่ของฮาจิหายไป จึงขัดขวางและถึงแก่ความตาย
"ทำไมไม่คิดถึงสาเหตุที่ฮาจิเลือกใช้เวทย์นี้"
"เพราะเขาไม่อยากให้พวกเราเจ็บปวด เขาแค่อยากจะจากไปอย่างสงบ"
"แล้วเธอคิดว่ามันเป็นความอ่อนโยนที่โหดร้ายหรือเห็นแก่ตัวกันล่ะ"
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น